Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Εμείς είμαστε οι άλλοι, του Κώστα Λεονταρίδη


Υπάρχει ένα ανέκδοτο-ιστορία, με διαβολεμένη πυκνότητα. Σας το καταθέτω (ή το υπενθυμίζω): ένας φιλήσυχος ανθρωπάκος χάνει τα βήματά του και μέσα στο σκοτάδι βρίσκεται σε κακόφημη γειτονιά της πόλης. Σ’ ένα στενό, τον στριμώχνουν τρεις τέσσερις αγριάνθρωποι, μέλη συμμορίας, τον κολλάνε στον τοίχο, βγάζουν μαχαίρια και τον ρωτάνε.

-Λέγε ρε, είσαι με εμάς ή με τους άλλους;

Με τρεμάμενη φωνή ο ήρωάς μας απαντά με τον πιο αναμενόμενο τρόπο. «Μ’ εσάς είμαι, θέλει ρώτημα;»

Τότε οι άγριοι μπήγοντας τα μαχαίρια τους στο κορμί του ανυπεράσπιστου, φωνάζουν γελώντας: την πάτησες, εμείς είμαστε ο άλλοι.

Η χαριτωμένη ιστοριούλα έχει συγγενικά στοιχεία με τους γλυκανάλατους τίτλους που δίνουμε στην Αθήνα τον Αύγουστο, όταν η πρωτεύουσα αδειάζει, φεύγουν οι «άλλοι». Ξαφνικά, κι ενώ όλα τα κτίρια και ο στενός της ορίζοντας παραμένουν στη θέση τους, οι ασχήμιες της μετακομίζουν μαζί με τους παραθεριστές και από αβίωτη πόλη γίνεται μια Αθήνα με ανθρώπινο πρόσωπο -έτσι δεν λέμε;- επειδή ακριβώς οι περισσότεροι απουσιάζουν. Τη βαφτίζουμε ανθρώπινη κάθε Αύγουστο, χωρίς να έχει πρασινίσει, χωρίς να έχει σμικρυνθεί, χωρίς να έχει γίνει πιο φθηνή. Κι αυτοί που μένουν, ξεχνώντας τη συνεχή εναλλαγή των ρόλων συμπεραίνουν -μεταξύ μας τώρα...- ότι λείπουν οι βάρβαροι (ανάμεσά τους φίλοι, συγγενείς, γνωστοί) και η Αθήνα τούς φαίνεται σαν ένα ψυχωφελές κάδρο που το χαζεύουν χωρίς να στριμώχνονται. Εχουμε λοιπόν υπογραμμένη μια ομαδική κυνική ομολογία. Δεν είναι η πόλη που μάς τρελαίνει, όσο οι «άλλοι», αυτοί είναι που κάνουν τη ζωή ανυπόφορη. Ενα υδροκέφαλο τέρας δεν μετατρέπεται από τη μια μέρα στην άλλη σε αναδυόμενη Αφροδίτη που αποκαλύπτει τις χάρες της, έτσι δεν είναι;
Ξεψυχάει και αυτός ο Αύγουστος, από αύριο θα αρχίσει με την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων να ασχημαίνει πάλι επισήμως η Αθήνα, ο «δακτύλιος» της από την 1η Σεπτεμβρίου θα περισφίγγει το νευρικό σύστημα των οδηγών.
Η πρωτεύουσα ξαναγίνεται αβίωτη, και δεν φταίμε «εμείς» αλλά ο «άλλοι», οι βάρβαροι επιστρέφουν για να συνενωθούν με πρώην βαρβάρους που από ένστικτο επιβίωσης θα ξαναγίνουν βάρβαροι, η ζωή επανέρχεται στους κανονικούς ρυθμούς και στις (αν)ισορροπίες της. Εν μέσω καμένων δασών, η πόλη θα εξακολουθεί να χρωματίζεται από το αποτύπωμα όλων μας.
Οσοι έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, παραδίδουν ηττημένοι τη σκυτάλη στις επόμενες γενιές με θλιβερό επιχείρημα: οι «άλλοι» ήταν πιο πολλοί, πιο δυνατοί.


Δεν υπάρχουν σχόλια: