Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Αν η ζωγραφική είχε μυρωδιά...


Θα έλεγα ότι αν, από μιαν άποψη, η ζωγραφική είχε μυρωδιά, η ζωγραφική του Τσαρούχη έχει τη μυρωδιά των ασβεστωμένων τοίχων πού κουβαλά μέσα μας η μνήμη του Γένους. Δεν είναι αστείο αυτό πού λέω, είναι συγκινητικό. Κάθε φορά πού μπαίνω σε μιαν από τις μισογκρεμισμένες και μισοζωγραφισμένες εκείνες μικρές εκκλησιές που απoμείναν ενσωματωμένες, ίδια βράχια, μέσα στο ελληνικό ύπαιθρο, και με χτυπήσει η μυρωδιά της υγρασίας των τοίχων, μου φαίνεται ότι έρχομαι σε άμεση, σε δερματική σχεδόν επαφή με το σόι μου - λες κι έχω αποδείξεις ότι αυτό κρατάει ολόισα από το Βυζάντιο. Κι ένας κόσμος ολόκληρος τότε, με τα μωβ και τα χρυσά του διακόσμου του, μου προσφέρεται σε κοινωνία, μυστική. Πρέπει να σέβεται κανείς πολύ τις αισθήσεις, να τρέμει στη συνείδηση της αγιότητας τους, για να μπορεί να φτάνει έτσι, από τούς αντίποδες, στο ίδιο xριστανικό αποτέλεσμα. Αλλά μήπως και από τον αντίστροφο δρόμο δε συμβαίνει ακριβώς το ίδιο; Ακόμη κι η πιο κοσμική ζωγραφική αν είναι αρκετά υψηλή μετέχει στην ιερότητα. Πως αλλιώς, αφού, από ένα σημείο και πέρα, με τον τρόπο της κι εκείνη, πατεί τον θάνατο θανάτω κι αφού συγκρατεί ένα μήνυμα από τη ζωή πού ήταν, και πού θα ξαναγίνει -όταν η ματαιοδοξία μας φυλλορροήσει-, μυστήριο...


Οδυσσέα Ελύτη, Ανοιχτά Χαρτιά
Εκδόσεις Ίκαρος

Δεν υπάρχουν σχόλια: