Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Eπιποθώ του πλείονος και πάντοτε στενάζω...


Όταν θέλω να τονίσω οτιδήποτε, να το μεγενθύνω, να του δώσω μεγαλύτερες διαστάσεις και κυρίως να παραδεχθώ άτι δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω, του κολλάω τη λέξη ¨κρίση¨. Είναι αλήθεια ότι λειτουργεί αφυπνιστικά, σα σειρήνα σε καιρό πολέμου. Είναι λέξη μαγνήτης, που τραβά την προσοχή. Γίνεται πυξίδα που χαράζει νέους χάρτες προσανατολισμού. Ρίχνω μια ματιά στην πορεία του ανθρώπου, στην ιστορία. Ωκεανός κρίσεων. Η μια κρίση διαδέχεται την άλλη όπως τα κύματα και όλες μαζί συνθέτουν την εικόνα της φουρτούνας, της ταραχής. Μέσα στα σκοτεινά σπλάχνα αυτού του ωκεανού χάνεται ο άνθρωπος. Χάνεται στην προσπάθεια του να αντιμετωπίσει την κάθε κρίση που σα νάρκη κρύβεται ύπουλα στο επόμενο βήμα του. Βλέπω τον άνθρωπο να προσπαθεί να κρατηθεί στη επιφάνια του ωκεανού. Πώς να κρατηθεί; Πώς να κρατηθεί, όταν πιστεύει ακράδαντα ότι η ευθύνη της κρίσης είναι φορτίο που βαραίνει μόνο τους άλλους. Αγωνίζεται για την κρίση ταυτότητας όταν ο εγωισμός του έριξε την ατομική βόμβα με αποτέλεσμα τον διαμελισμό της προσωπικότητας του. Επαναστατεί στην κρίση των ηθικών αξιών με τα πλέον ανήθικα μέσα. Πρωτοστατεί στον αγώνα για την οικολογική κρίση, αγοράζοντας ένα-δυο οικόπεδα σε πρώην καμμένη δασική έκταση και σκορπίζοντας ψύλλους για να σωθεί η ζωική τροφική αλυσίδα. Όσο για την οικονομική. Εδώ ο αγώνας γίνεται αδυσώπητος, σκληρός. Αγανακτεί, αγχώνεται, απογοητεύεται μοιρολογεί και… ζητά περισσότερα.
Τον βλέπει από μια γωνιά της αιωνιότητας ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος και μοιρολογεί κουνώντας το κεφάλι του: «επιποθώ του πλείονος και πάντοτε στενάζω». Όλες αυτές τις αθεράπευτες κρίσεις τις γέννησε η απουσία μιας κρίσης που ο άνθρωπος φρόντισε, να εξορίσει από τη ζωή του, της κρίσης του Θεού. Έκανε οδηγό, την δική του κρίση που έγινε τελικά κρίμα, κατάκριση και καταδίκη του. Διαφορετικό σκηνικό συνθέτει η παρουσία της κρίσης του Θεού. Ο άνθρωπος που την δέχεται μαζεύει τα κομμάτια του και τα ενώνει με τη χάρη, θεωρεί ότι η ευθύνη είναι δικό του φορτίο, η καρδιά του γίνεται πηγή, ξεχειλίζει αγάπη που φτάνει και αγκαλιάζει όλη την κτίση, θεωρεί ότι έχει τα πάντα. Είναι ειρηνικός, αναπαυμένος, μακάριος. Βλέπω τις δυο εικόνες. Την φουρτούνα και την γαλήνη. Τις κρίσεις του ανθρώπου και την κρίση του Θεού. Ξέρω ότι το πρώτο βήμα προς τη δεύτερη εικόνα είναι η άρνηση της κρίσης μου. Αρκεί να σταθώ με συναίσθηση μπροστά στο Χριστό, και να του ψιθυρίσω: Τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω, τι να τα κάνω τώρα πια απόψε που Σε χάνω.
Και… να πίσω στο ωκεανό του ελέους Του.


Ευροκλύδων Τεύχος 28,
Αύγ. Σεπ. Οκτ. 2009

Δεν υπάρχουν σχόλια: